First month: Check!

Hello lovely people,


(DOE EVEN ALSOF JE DEZE 3 WEKEN GELEDEN LEEST!)

Terwijl ik gisteren op een formulier de datum invulde besefte ik mij opeens dat het precies een maand geleden was dat ik hier aankwam. PAS ÉÉN MAAND?! Ik was een klein beetje verbaasd, omdat mijn gevoel zegt dat ik hier al een paar maanden ben. Misschien komt het omdat de maand voorbij gevlogen is en ik in deze korte tijd toch erg veel mee heb mogen maken.

Na mijn eerste koffiedates die ik beschreef in mijn laatste verslag, was het de beurt aan de rest van de familie. Mijn host family moet gedacht hebben dat het paasweekend hiervoor de perfecte gelegenheid zou zijn. Alhoewel de weekenden eigenlijk "van mij" zijn en ik over het algemeen zelf in mag vullen wat ik die dagen plan, heb ik mij er toch maar aan overgegeven om met ze mee op familiebezoek te gaan en dit voornamelijk in de trant van we kunnen het maar gehad hebben.

Eerst ging ik met Matilda en haar vader bij zijn ouders langs. Echt hele vriendelijke mensen. Het is wel duidelijk dat hij het niet van een vreemde heeft, al denk ik ook dat het te maken heeft met de Engelse opvoeding. Iedereen hier is zo vriendelijk, beleefd en behulpzaam. Met zijn vader had ik veel gesprekstof, aangezien hij totaal weg van Nederland is. Hij en zijn vrouw zijn regelmatig in Nederland op vakantie geweest en daarom had hij ook genoeg herkenbare dingen te vertellen. Wel bijzonder dat hij juist hetzelfde over Nederlanders denkt als ik over Engelsen.

De volgende dag zijn we bij de zus van de moeder van Matilda langsgegaan. Dit ging er een beetje anders aan toe. Haar zus heeft namelijk 4 kinderen en daarnaast ook nog 2 stiefkinderen, dus 6 in totaal. Plus Matilda en haar ouders dus, waren die dag daarnaast ook opa, oma en een nicht van hen aanwezig. Nogal een drukke bedoeling dus. Waar het uiteindelijk op neer kwam, was dat ik me ergens in een rustig hoekje heb terug getrokken en de hele middag alles een beetje langs me heen heb laten gaan. Het werd me even te veel. Al die engelse gesprekken door elkaar, met de drukte van de kids op de achtergrond, waren nogal moeilijk te volgen voor me. Het was een prima middag, maar ontzettend vermoeiend, dus ja, ik was best een beetje blij dat ik weer thuis was!

Nu heb ik de meeste van de familie in ieder geval ontmoet en kan ik als ik de volgende keer de keuze heb om ze te vergezellen met een gerust hart "no, thank you" zeggen, alhoewel ik denk dat hoe meer de taal een gewoonte wordt, hoe minder vermoeid ik zal zijn aan het eind van de dag. Dus wie weet ben ik de eerst volgende keer er gewoon weer bij!

Thanks for reading!

Yours sincerely,
Simone